Goris to Spandaryan
Anyway I began to ride around 11 and after 40min I arrived to Goris. I found an internet café and spent an hour surfing the net reading my emails. after I left Goris actually the most difficult part of that road was going to start. Again climbing a hill and I reached to 1800m and then road was smoothly going up but there was too much snow everywhere and the road was the only where I could see which was not white. I had a very strong wind ahead and coldness. It was really hard to push the bike and I also was tired after 6 days of cycling. I was hoping to reach to a city, because I knew I cant camp in such a situation as my tent also has no cover. it was 7pm and still nothgin. Tiredness and cold made were hurting me but no way. Finally I saw a village at the distance and a new power pumped to my legs to push my bike a head. There was a gate and a name “ Spandaryan” which was the name of that village. I went inside the village and staid at the first junction. Some one passed through and just looked at me but no words to communicate. I told a boy v via body language I need to sleep somewhere. As soon as I stopped cycling cold showed up. It was bloody cold and wind made it even worth.
I was there for more than 15min but no one could understand what I need and they had no idea what to do. Finally a young guy almost the same age as me asked me to follow him. Good , it means things are going to come together again. I pushed my bike through all the village to the end of other side of village. there was a house under construction which had a corridor and a room furnished to live. Inside the room were a twin bed and two bed, a table with 5 sits and wood hitter at the almost center of the room. He invited me inside and I left my bicycle in the corridor and went inside where I could feel the warmth of fire. So cool and nice. I couldn’t even believe how nice it can be. The guy (Felo) with Aida (his wife ), Gago and Gogia ( his sons) where all the family members. he asked me for a coffee! And she made me a Armenian coffee in that cheerful place. They were so nice and kind and I was so happy to be with them. Again thanks to the person who took the cover of my tent as he didn’t I had to sleep in such a freezing weather outside and I had no chance to meet this nice family. There was no word but I learned many Armenian words from Felo. I just draw something for him and he would tell me the Armenian word for that. He taught me numbers and many other words, so we were very busy actually. We had tea and then dinner in that warm room and he gave me one of the bed which was belong to his son.I died so quickly in under a heavy wooly blanket. In the morning we woke up around 8 and after breakfast I got ready to leave. Just to tell you how cold it was the night before..my drinking bottle was just a piece of ice even my bicycle was in closed place.
Spandaryan to Yelpin
Again up hill in that cold weather but fortunately wind was much lighter than yesterday. around 3pm I reached to the passing point and I saw there is no snow in the other side of hills, so I was so happy to feel warm again. I descended almost 1000m and I began to cycle through a very beautiful valley near the river. again I could cycle with cycling short and touch the sun light. but that road didn’t last for so long and another hill showed up again. After Vayk people told me there is just one more hill to climb and then down all the way to Yerevan. When I reached the foot point of that hill I was thinking to do it that day and leave tomorrow a very easy day. I began to climb and in every corner I was expecting to see that last hill and go down. It was almost 7:50 and very close to sunset and I was still climbing. After 7 days of hard cycling my knees had pain. I couldn’t push my bike very well even though I had still enough energy. I was trying to ignore that pain and go. I saw an antenna for mobile at the top of the hill. It could be a sign for that hill to be the last one and highest one as usually they put the antenna at the highest point.
There was a village down at the right side in the valley but I just wanted to finish that hard work. I was telling myself ok after that curve it will finish and there was another curve…I was looking at the power cable stands to see when the cables go down but still they were going up. I passed that village but after 1 km I decided to turn back and stay in that village as it was going to become dark soon. I turned back and I went down to Yelpin( the name of that village) to find a place to stay. again I had to find a place to stay and I wanted to stay with people which is one of the reason I am traveling. This is the only way I can see people’s life style through my eyes. So I went to the village and asked people if I can stay somewhere or not. First one guy showed me a place I could camp but soon after a man came and asked me to follow him. Garoosh took me to his house where I could meet his family including Hasmik (wife) Anahit ( daughter) and Gevorg (son). Life was so beautiful again. Anahit could speak English which was so good to communicate and I could talk to her. I showed them some pictures from my journey and I was trying to learn some more Armenian words. They were living in village style, but their life style is totally different from life style on villages in Iran. Next day when I was going to leave, Hasmik left me some food to take with me for my lunch which was so kind of her.
Yelpin to Yerevan
Still more 7km to climb, so it was right decision last night to do not continue as I couldn’t finish it before dark. I was almost at the end of climb that one car stopped when he was passing through. We had a short chat and he gave me his number and told me he would be in Yerevan after 6pm,so I can call him and stay in his house. Wooow again everything was fine and I could have what I need. I needed a place to stay and here it is.. there was a long downhill going toward mount Ararat and then a 60km flat road next to mount Ararat heading to Yerevan. As easy ride but I had pain again in my knees, so I was not pushing my bike and riding slowly as was not in hurry. I arrived to Yerevan around 5:30 and after a while I called Gagik and he gave me the address…I was there in his beautiful cozy house around 7 having a very nice Armenian coffee and a big beautiful room to sleep opening to a balcony with a nice view of mount Ararat.
29 March 2011
گوریس تا ایروان
گوریس به اسپانداریان
به هر حال حدود ساعت 11 شروع به رکاب زدن کردم و پس از 40 دقیقه به گوریک رسیدم. یک کافی نت پیدا کردم و یک ساعت را با گشت و گذار در اینترنت و خواندن ایمیل هایم گذراندم. پس از گذر از گوریس سخت ترین قسمت جاده داشت شروع می شد.
دوباره صعود به یک قله و من به 1800 متر رسیدم و آنجا جاده با شیب کمتری بالا می رفت ولی کلی برف همه جا را فراگرفته بود و جاده تنها جایی بود می توانستم ببینم که سفید نبود.
من باد خیلی شدیدی را در پیش رو داشتم و همچنین سرد. خیلی سخت می شد دوچرخه را هل داد علاوه بر آن پس از 6 روز رکاب زدن مداوم خستگی مرا فرا گرفته بود. امیدوار بودم که به شهری برسم چون می دانستم که نمی توانم در این شرایط که چادرم روکش ندارد کمپ بزنم.
حدود ساعت 7 بود و کماکان هیچ. خستگی و سرما مرا آزار می داد ولی هیچ راهی نبود. نهایتا دهکده ای در دور دست دیدم و قدرت جدیدی در پاهایم پمپاژ شد تا دوچرخه را به پیش برانم.
دروازه ای در آنجا بود و نامی : اسپانداریان که نام آن دهکده بود.
وارد آن دهکده شدم و در اولین تقاطع ایستادم. کسی از آنجا گذر کرد و فقط به من نگاهی انداخت ولی کلامی برای ارتباط وجود نداشت. بوسیله ایما و اشاره به پسرکی گفتم که یه جایی برای خوابیدن نیاز دارم.
به محض اینکه رکاب زدن را متوقف کردم سرما را احساس نمودم. سرمای جانفرسایی بود و حتی باد آن را بدتر هم می کرد. حدود 15 دقیقه آنجا بودم ولی هیچ کس نمی توانست متوجه شود که من چه می خواهم. و آنها نمی دانستند که چه بکنند. در پایان مرد جوانی تقریبا هم سن خودم از من خواست که با او بروم. این بدان معنا بود که همه چیز داشت مرتب می شد. طول تمام روستا را با دوچرخه ام طی کردم تا پایان طرف دیگر دهکده خانه در حال ساختی بود که راهرو ای داشت و یک اتاق مفروش برای زندگی در داخل آن اتاق یک تخت 2 نفره و 2 تخت یک نفره بود یک میز با 5 صندلی بود. و بخاری کنده سوز تقریبا در مرکز اتاق. او مرا به داخل دعوت کرد و من دوچرخه ام را در راهرو گذاشتم و داخل رفتم.
جایی که می توانستم از آتش گرم شوم .بسیار دلنشین و خوب حتی نمی توانستم باور کنم که تا چه حد می تواند باشد. آن مرد فلو همراه با آیدا (همسرش) گاگو و گوگیا (پسرانش) تمامی اعضای خانواده بودند در آن فضای شعف انگیز او مرا قهوه میهمان کرد و همسرش قهوه ارمنی برایم درست کرد.
آنها بسیار مهربان و خوب بودند و من از اینکه که با آنها شبم را سپری می کردم بسیار خوشحال بودم و دوباره از شخصی که پوشش چادرم را برداشت تشکر می کنم چون اگر آن کار را نکرده بود مجبور بودم در این هوای یخبندان بیرون بخوابم و هیچ فرصتی برای دیدار با این خانواده مهربان را نداشتم.
هیچ کلامی در بین نبود اما بسیار کلمه ارمنی از فلو آموختم. تنها چیزهای برایش نقاشی کردم و او نام ارمنی آنها را برایم می گفت. او به من اعداد را آموخت و بسیاری از کلمات پس عملا سرمان شلوغ بود.
چای و شام را در آن اتاق گرم خوردیم و او یکی از آن تخت ها را که به پسرانش تعلق داشت برای خواب در اختیارم گذاشت.
خیلی زود زیر یک پتوی پشمی بیهوش شدم. صبح ، حدود ساعت 8 از خواب بیدار شدیم و پس از صبحانه آماده رفتن شدم. فقط بخاطر اینکه بدانید چقدر شب قبل سرد بود باید بگویم که بطری آبی که بر روی دوچرخه ام در راهروی خانه و در فضای بسته بود به یک تکه یخ تبدیل شده بود.
اسپانداریان به یلپین
دوباره بالا رفتن از کوه در آن هوای سرد ولی خوشبختانه باد خیلی آرامتر از روز گذشته می وزید. در حدود ساعت 3 بعدازظهر به قله رسیدم و دیدم که در سوی دیگر کوه برفی وجود ندارد. از احساس گرما، سراسر وجودم را شادی فرا گرفت. حدود 1000 متر پائین آمدم و شروع به رکاب زدن در دشتی زیبا نزدیک رودخانه کردم.
دوباره می توانستم با شورت دوچرخه سواری رکاب بزنم و خورشید را لمس کنم.
ولی آن جاده زیاد به درازا نیانجامید و کوهی دیگر رخ نمایاند. پس از آن (مردم ویک) به من گفتند که فقط یک کوه هست که باید صعود کنم و پس از آن تمام را، سراشیبی خواهد بود تا ایروان.
وقتی به پای کوه رسیدم تصمیم گرفتم که امروز آن را طی کنم و قسمت آسان کار را برای فردا بگذارم. شروع به صعود کردم و در هر گوشه ای انتظار دیدن قله آخر و پائین رفتن را می کشیدم.
تقریبا ساعت 7:50 دقیقه بود و خیلی نزدیک به غروب آفتاب و من همچنان بالا می رفتم. پس از هفت روز رکاب زدن سخت زانوهایم به درد آمده بودند. خیلی خوب نمی توانستم دوچرخه ام را به پیش برانم حتی با وجود اینکه به اندازه کافی انرژی داشتم. سعی می کردم که درد را نادیده بگیرم و پیش بروم. آنتن موبایلی را در بالای کوه دیدم این می توانست نشانه ای باشد که آن کوه ، کوه آخر باشد و بلندترین همانطور که معمولا آنتن را در مرتفع ترین نقطه نصب می کنند.
روستائی در پائین دست در سمت راست بود ولی من می خواستم قسمت سخت کار را به پایان برسانم. به خودم می گفتم پس از آن پیچ به پایان می رسد ولی پیچ دیگری در پیش بود.
به کابل های انتقال قدرت نگاه می کردم که کی به پائین می رود ولی همواره آنها به سمت بالا می رفتند از روستا عبور کردم ولی پس از یک کیلومتر تصمیم گرفتم باز گردم و در آن روستا بمانم چون داشت کم کم هوا تاریک می شود.
بازگشتم و به یلپین (نام آن روستا) رفتم تا محلی را برای اقامت بیابم.
دوباره باید محلی را برای ماندن پیدا می کردم و من می خواستم نزد مردم باشم و در بین آنها بمانم که این یکی از دلایلی است که من مسافرت می کنم. این تنها راهی است که من می توانم نحوه زندگی مردم را با چشمانم ببینم پس به داخل روستا رفتم و از مردم پرسیدم که می توانم جایی بمانم یا نه؟ اولین نفر جایی را برای بر قراری کمپ نشانم داد. ولی خیلی زود مردی آمد و از من خواست که دنبالش کنم. گاروش مرا به خانه اش برد جایی که من خانواده او را ملاقات کردم: هاسمیک (همسر) آناهیت (دختر) و گئورگ (پسر) زندگی دوباره زیبا بود.
آناهیت انگلیسی صحبت می کرد که برای بر قراری ارتباط خیلی خوب بود و من توانستم با او حرف بزنم. به آنها عکسهایی از سفرم نشان دادم و تلاش کردم چند کلمه ارمنی دیگر نیز یاد بگیرم.
آنها به شکل روستایی زندگی می کردند ولی نحوه زندگی آنها کاملا با نحوه زندگی در روستاهای ایران تفاوت دارد.
روز بعد وقتی که می خواستم آنجا را ترک کنم هاسمیک از روی مهربانی و لطف کمی غذا برایم گذاشت تا برای ناهار با خود ببرم.
یلپین به ایروان
هنوز 7 کیلومتر صعود باقی بود پس تصمیم شب قبل برای عدم ادامه راه درست بود. چون قادر به پایان آن پیش از تاریک شدن هوا نبودم تقریبا به پایان راه صعود رسیده بودم که خودرویی هنگامی گذر توقف کرد. گفتگویی کوتاه داشتیم و او به من شماره اش را داد و به من گفت که پس از ساعت 6 بعداظهر در ایروان خواهد بود و من می توانم با او تماس بگیرم و در خانه اش بمانم.
اوه، دوباره همه چیز مرتب است و من می توانستم آنچه را که نیاز داشتم، داشته باشم.
جایی برای ماندن می خواستم و این هم از این.
راه شیب درازی بود که به سمت کوه آرارات می رفت و سپس 60 کیلومتر جاده صاف در کنار کوه آرارات به سمت ایروان. جاده آسانی بود ولی زانویم درد داشت.
از این رو زیاد دوچرخه ام را هل نمی دادم و طوری رکاب می زدم که انگار عجله ای در کار نیست. حدود ساعت 5:30 بود که به ایروان و پس از اندکی با گاجیک تماس گرفتم و او به من آدرس را داد. حدود ساعت 7 به خانه زیبا و دنج او رسیدم. داشتن قهوه ارمنی بسیار خوب و اتاقی بزرگ و زیبا برای خواب که به سوی بالکن باز می شد با یک منظره زیبا از کوه آرارات.
