Agarak to Kapan
In the following morning I woke up hoping for the rain to stop. Still there was some drops of rain but nothing very important which could stop me moving.
The family next room invited me to have breakfast with them and then I was ready to start cycling out of Iran after 2 years and 21 days.
I left home around 9:30 and began to ride. Just after 5 min I stopped to check my cell phone from Iran, it was still working, so I made my last calls to my family and friends. The road was along the river parallel with Iranian road. Still I could see Iranian cars and Iranian villages and trees…it was nice feeling but after few km road turned left and split from the river and it was the beginning of hills what I had no idea how it could be just I had heard a lot about Armenian roads which are very steep and there is many hills.
still a very light rain but the weather was not so cold, so I had a very pleasant ride and I could feel the smell of spring with all joy I had in my heart and soul. I was absolutely happy inside and charming atmosphere made me very cheerful.
after 15km there was a sign board containing a map from Armenia…I stopped there to take a picture as I had no map nor any other information. The only thing I knew was this…380km to Yerevan, so nothing more.
after I took the picture I saw a wallet on the road totally wet. At the first look I didn’t care about it but suddenly I saw many papers inside, I turned it over by my show and I saw ID cars also inside. I took it and after I opened it I was surprised. Driving license, national ID card, 4 bank card including all their passwords, many business cards and also some little money. No way , I already took it and now there was a responsibility to fine the owner. I called my friend in Iran and told him about the wallet and name of its owner and asked him to look for him.
It was absolutely wet and I just put it in my bag and continued.
Hills were already began but I didn’t know how hard they could be so I still was enjoying. Always is like this when you don’t know what is going to happen either easy or hard. it would be much easier to take it but if you know how hard would be coming days then you may give up earlier than it happens, so I was quite lucky I had no enough information about the road. I always had a hope that this hill would be the last one even though none of them was the last one and always there was one after another much harder.
Snow began to fall and weather was a bit warm. Brown land began to be white and as I was climbing there was more snow on the ground. I reached a place where all the trees were covered by snow…such a magical landscape. It was so beautiful and I was almost crying to have this much joy again in my heart.
I was free..free again cycling. It was like I had too much energy in my legs and in my mind. Such a super power which made me just turning the pedals and pushing the bike up to the hills.
I was thinking to have something to eat around 1-1:30. It was around 1:15 that one old gut called me when I already had passed his house. I looked back and I saw him waving his hand yelling and asking me to turn back. I did so.
The old man could speak Persian a bit and he invited me to have tea and something to eat in his house. He told me his place is a parking for Iranian trucks. It was actually the first warm hands rising to help me and a good sign of being in the right path once again.
What I eat there was just bread and cheese but it was more for me..it was a gift which is not easy to say how big it was to me. How made me happy inside and how made me again to fly. I said goodbye while he was standing outside looking after me teling me it is cold, take care.
Everywhere were already totally white. There was a pill of snow sides of the road and I was just climbing. Even sign boards were buried into the snow but still not very cold. Falling snow and climbing helped me to do not feel that much cold even I could cycle with cycling shorts.
climbing and just climbing with no rest ..after I passed 2000m it became a bit cold and colder. 2100m, 2300, and still I had to climb. It was almost 2600m which I saw a sign board writing Meghri pasing…woow finally finished this very hard climb but later on next few days I found out what hill could means.
at the top weather for few seconds opened and cleared from the clouds..a beautiful blue sky showed up and white mountains at the distance. Mountain everywhere and I saw a very hard steep down hill I had to go through. Now was really cold. I wore my warm glows other warm cloths but still was not enough. So cold. I was shaking and my fingers and toes were feeling so cold and I already had pain at my finger tips.
I arrived to Kapan around 6pm. There was no way to camp. After 4 days cycling I needed a shower and a warm bed to sleep and a good food to eat. there was just a hotel in the city ( regarding to what people said, there might be more!). it was a very nice hotel. I paid 30$ and I got a very nice room. At first I washed all my cloths, then just jumped into the shower …woow how hot shower could be so pleasant like that. Drying up all those papers from the wallet and also writing my dairies for last 3 days took me some time even though I was real tired.
I was going to go outside to eat that one family who I was chatting with them invited me to have dinner with them. They told me no need to go out, we will call you when dinner is ready, so kind of them.
I sat in my room writing and waiting for them to call. It was 11pm and still nothing happened and I was hungry. Finally I decided just to forget about them and I went outside but everywhere close, just in a supermarket I could buy some cheese and yoghurt which was my dinner. It is funny that in the next morning I saw the man and he told me last night we didn’t want to disturb you as you were tired, do we didn’t bother you!!! Anyway I thanked them and left Kapan.
Kapan to Goris
I had more than an hour down hill which was so nice in a sunny weather. It was anyway cold enough to wear all my warm cloths but still fun.
and after that again another hill to climb. Fortunately there was no snow any more and it was pretty warm that made a charming cycling. Again climb and climb…1500m climb again non stop. I had nothing with me to eat, so I should find somewhere to eat and nothing on the road as I was climbing a hill and no village nor any shops in between. Finally around 4:30 I passed over a shop and few trucks were there. It was a restaurant for trucks and to be honest had a very nice Kebab. When I left the restaurant I also asked them for some few eggs, bread and so for my dinner as I was expecting to camp that night.
this hill also finished when I saw a beautiful canyon at the bottom of downhill and a city on the top after the canyon. it could be a nice sign to have a that much downhill and also a bad news of climbing all I was going to descend. I descended and I cycled a bit next to the river. A beautiful one and a fine road along the river where I could listen to the sound of river and enjoy its music.
I was thinking of camping next to the river but I saw a very steep climb ahead. I decided to do it that day as I didn’t like to start my following day climbing such a hill.
again climbing almost 500m. I was tired again and still some more km to the Goris. There was river down the road I was climbing. I saw a path going down to the river and I just followed that path to the river.
The place was all mine and I could decide where to choose for camp. Finally I found a very nice spot and camped. As soon as I camped sun sets also behind the hills and stars began to show up. A beautiful calm night with a sky full of stars and the sound of river and my loneliness inside the tent. I was thinking of many things…I knew that how much I liked this loneliness and peace I have with myself. I made a tea and then began to eat some food and I left 3 eggs to fry for breakfast.
I sat in my tent and left the zip open, so I could see the stars. I was looking to hunt a shooting star but I didn’t actually.
I was so happy of that much peace and I fell asleep while I was enjoying that calmness.
in morning I woke up early as I am used to do that while I camp. My tent was covered with ice because of frost from last night, so I had to wait a little more while for my tent to dry up. I began to cook. But my stove was not working..!! I was surprised why is not working? It took me more than 90min before I could finally cook the eggs and I made a tea. I was tired of struggling with that stove even though it was just new. I think at least 10 times I tried to turn it on and I couldn’t but I was not going to give up, I was sitting calm and trying and trying.
when I finished my breakfast I began to pack and I put the cover of my tent few meters away where there was more sunlight, so it could be dry faster.
after about 15min I came out from my tent to collect the cover but it was not there!!! Surprising. It was so funny because there was no wind to blow it away nor any one there. I had a quick search just around but nothing!! I was surprised. Wind couldn’t take it because there was no wind at all and also I was surrounded by trees, so it couldn’t go far even if wind would take it. I was quite sure someone took it and it was easy to do not hear anything as the sound of river was so loud.
I knew that the person scare of me more than I do for him, and he woudnt come closer as he had enough courage to do so, he would take more. That’s why I couldn’t go far for the cover as I shouldn’t leave my stuff alone there. It was better just to ignore that and pack as fast as possible and I did so.
when I came back to the road I looked from top and I saw nothing as even 1% wind had took it then I could see that easily somewhere around sticking to a tree or so.
anyway I am really thankful of anyone who took it as the cover was not mach with the tent and I actually didn’t like it very much.
I had no reason to go for a new tent as I had something but it was not a fine tent and to be honest I hate that tent. So now I had a reason to look for another one even though I may have some very hard nights because of the rainy season are just on the corner.
28 March 2011
آگراک تا گوریس
از آگارک به کاپان
صبح روز بعد همراه با امید به قطع بارش باران از خواب برخواستم. گرچه همچنان مقداری باران می بارید، ولی آنقدر مهم نبود که مرا از ادامه راه باز دارد.
خانواده ای که در همسایگی بودند از من دعوت کردند که با آنها صبحانه بخورم و پس از آن من آماده شروع دوچرخه سواری خارج از ایران پس از 2 سال و 21 روز بودم.
حول و حوش 9:30 خانه را ترک و شروع به حرکت کردم. فقط پس از 5 دقیقه توقف کردم تا موبایل ایرانم را چک کنم، هنوز کار می کرد، به همین دلیل آخرین تماس هایم را با خانواده و دوستانم بر قرار کردم جاده در راستای رودخانه بود در موازای جاده ایران، هنوز می توانستم خودروهای ایرانی و روستاهای ایرانی و درختان را ببینم.
حس خوبی بود ولی پس از چند کیلومتر جاده به چپ پیچید و از رودخانه جدا شد و این شروع تپه ها بود چیزی که من نمی دانستم به چه ترتیب خواهد بود فقط من خیلی شنیده بودم که جاده های ارمنستان خیلی سراشیب هستند و پر از تپه.
همچنان باران نرم می بارید ولی هوا زیاد سرد نبود و من دوچرخه سواری خیلی لذت بخشی داشتم و می توانستم بوی بهار را استشمام کنم با تمام خوشحالی و لذتی که در قلب و روحم داشتم. من مطلقا در درون احساس شادمانی می کردم و فضای جذاب مرا بشاش کرد.
بعد از 15 کیلومتر یک تابلو حاوی نقشه ارمنستان بود. از آنجا که هیچ نقشه یا اطلاعاتی نداشتم آنجا توقف کردم، تا از آن عکس بگیرم.
تنها چیزی که می دانستم این بود که تا ایروان 380 کیلومتر باقیست و نه چیزی بیشتر. بعد از گرفتن عکس، یک کیف پول در جاده دیدم که کاملا خیس بود. در نگاه اول زیاد آن را جدی نگرفتم ولی ناگهان کلی کاغذ در داخل آن دیدم آن را چرخاندم و کارت های شناسایی را نیز در داخل آن دیدم. آن را برداشتم پس از باز کردن متعجب شدم. گواهینامه رانندگی، کارت ملی، 4 کارت بانکی به همراه رمزهایشان و کلی کارت ویزیت و همچنین مقدار کمی پول. هیچ راه دیگری جز برداشتن آن نداشتم و اکنون مسئولیت پیدا کردن صاحب آن بر عهده من بود. با دوستم در ایران تماس گرفتم و به او در رابطه با کیف پول گفتم و همچنین اسم مالکش و از او خواستم که او را بیابد.
کیف کاملا خیس بود و من آن را در کیفمم گذاشتم و ادامه دادم. تپه ها شروع شده بودند ولی من نمی دانستم که چقدر سخت می توانند باشند پس همچنان لذت می بردم. همیشه همینطور است، وقتی نمی دانی چه در انتظارت است چه سخت و چه آسان، آسان تر خواهد بود که بپذیریش اما اگر بدانی که تا چه اندازه سخت خواهد بود در روزهای پیش رو ممکن است قبل از وقوع از ادامه راه منصرف شوی پس من خیلی خوش شانس بودم که هیچ اطلاعاتی از جاده نداشتم.
همیشه این امید را داشتم که این تپه آخرین خواهد بود گرچه هیچکدامشان آخرین نبودند. و همیشه یکی پس از دیگری سخت تر بودند.
برف شروع به باریدن کرد و هوا کمی گرم بود. سرزمین قهوه ای شروع به سپید شدن کرد.
همچنان که من از آنجا بالا می رفتم زمین پرتر می شد از برف. به محلی رسیدم که تمامی درختان با برف پوشیده شده بودند. چه چشم انداز زیبایی، خیلی زیبا بود و من تقریبا داشتم گریه می کردم که این همه لذت و سر خوشی را دوباره در قلبم داشته باشم. من آزاد بودم. آزاد برای دوچرخه سواری مثل این بود که کلی انرژی توی پاها و ذهنم داشتم یک انرژی برتر که من را مجبور می کرد پدالها را بچرخانم و دوچرخه را به بالای این تپه ها هل بدهم.
در حدود ساعت 1 تا 1:30 داشتم فکر می کردم که چیزی برای خوردن آماده کنم. در حدود ساعت 1:15 بود که مرد پیری صدایم کرد هنگامی که از خانه اش تقریبا گذر کرده بودم. به پشت سر نگاهی کردم و او را دیدم که دست تکان می داد و فریاد می زد که مرا برگرداند و من نیز چنین کردم مرد پیر کمی فارسی بلد بود و مرا به خوردن چای و چیزهای دیگر در خانه اش میهمان کرد. او به من گفت که خانه اش پارکینگ کامیون های ایرانی است. این اولین دست های گرمی بود که برای کمک به من تکان داده می شد و همچنین نشانه خوبی از بودن در مسیر صحیح یکبار دیگر. چیزی که در آنجا خوردم فقط نام و پنیر بود ولی برای من بیش از اینها بود یک هدیه بود که خیلی آسان نیست گفتن بزرگی آن برای من.
به طرزی که مرا در درون خوشحال کرد و طرزی که باعث شد دوباره بال بگشایم. با او خدا حافظی کردم در حالی که او بیرون ایستاده بود و مرا بدرقه می کرد وی گفت: هوا سرد است مواظب خودت باشد.
تقریبا همه جا سپید پوش شده بود. طرفین جاده قرصی از برق فرا گرفته بود و من همچنان بالا می رفتم حتی علائم جاده در زیر برف مدفون شده بودند.
ولی هنوز زیاد سرد نبود. بارش برف و بالا رفتن از کوه کمکم می کرد که زیاد سرما را احساس نکنم تا آنجا که حتی با شدت به دوچرخه سواری در راهم ادامه دهم.
صعود و فقط صعود بدون استراحت پس از گذراندن 2000 متر کمی هوا سرد شد و سردتر 2100 متر 2300 متر و هنوز باید صعود می کردم. تقریبا 2600 متر بود که من تابلوئی دیدم که بر رویش نوشته شده بود قله!
اوه – بالاخره این صعود سخت را به پایان رساندم ولی در روزهای آینده دریافتم که تپه چه معنی ای می تواند داشته باشد.
در بالا ، هوا برای چند ثانیه صاف شد و از ابر تهی گشت. یک آسمان آبی زیبا پدیدار شد و همینطور کوههای سفید در دور دست. همه جا کوه بود و من مسیر شیبداری که باید می رفتم را دیدم. واقعا سرد بود لباسهای گرم و دستکش های گرمم را پوشیدم ولی کافی نبودند، خیلی سرد بود. داشتم می لرزیدم و انگشتان دست و پایم داشتند یخ می زدند از سرما و در همین حال احساس درد در نوک انگشتانم می کردم.
حدود ساعت 6 بعدازظهر به کاپان رسیدم هیچ جایی برای بر پایی کمپ نبود. پس از 4 روز دوچرخه سواری من به حمام و یک تخت گرم برای خواب احتیاج داشتم و همچنین یک غذای خوب برای خوردن. فقط یک هتل در شهر بود (بر اساس آنچه که مردم می گفتند، ممکن است بیشتر بوده باشد ) هتل بسیار خوبی بود من 30 دلار پرداختم و یک اتاق خیلی خوب گرفتم. در ابتدا لباسهایم را شستم و سپس پریدم داخل حمام. آه ! تا چه مقدار یک حمام گرم می تواند لذت بخش باشد.
خشک کردن تمام کاغذهای آن کیف پول و همینطور نوشتن یادداشت های روزانه 3 روز گذشته کمی از وقت مرا گرفت گرچه بسیار خسته بودم.
من داشتم می رفتم بیرون که غذا بخورم که آن خوانواده ای که داشتم باهاشون گپ می زدم از من دعوت کردند برای شام. اونها به من گفتند که نیازی به بیرون رفتن نیست و هر زمان که غذا حاضر بشه با من تماس خواهند گرفت این از مهربانی آنها بود.
در اتاقم نشستم و در حالی که منتظر آنها بودم مشغول نوشتن بودم. تقریبا ساعت 11 بود و هیچ خبری از آنها نشد و من گرسنه بودم. نهایتا تصمیم گرفتم آنها را فراموش کنم و بیرون بروم ولی همه جا تعطیل بود فقط یک سوپر مارکت و من توانستم فقط مقداری پنیر و ماست بخرم که همون شامم بود. خیلی خنده دار بود که صبح روز بعد آن مرد را دیدم و او به من گفت که دیشب ما نخواستیم مزاحم شما بشویم چون شما خسته بودید مایه زحمت شما که نشدیم!! به هر حال از آنها تشکر کردم و کاپان را ترک کردم
بیش از یک ساعت در حال گذر از سراشیبی تپه بودم که خیلی لذت بخش بود در هوای آفتابی ولی به هر حال آنقدر هوا سرد بود که تمامی لباسهای گرمم را بپوشم ولی باز هم خوب بود و پس از آن تپه ای دیگر برای بالا رفتن. خوشبختانه دیگر برف نمی بارید و خیلی هم گرم بود که باعث یک دوچرخه سواری جذاب شد.
دوباره صعود و صعود 1500 متر صعود دوباره و بدون توقف من هیچی برای خوردن همراه نداشتم پس باید جایی را برای خوردن پیدا می کردم و هیچ جا در راه نبود وقتی که تپه را بالا می رفتم و هیچ روستایی و حتی هیچ مغازه ای در بین.
نهایتا حدود ساعت 4:30 به یک مغازه بر خوردم و تعدادی کامیون نیز آنجا بودند. آنجا رستورانی بود برای کامیونها و صادقانه باید بگویم کباب خیلی خوبی داشت.
وقتی که رستوران را ترک کردم از آنها خواستم که تعدادی تخم مرغ و نان و … برای شام به من بدهند چون پیش بینی می کردم آن شب کمپ بزنم.
آن تپه تقریبا به پایان رسیده بود که دره ای باریک و عمیق و زیبا را دیدم در پائین سراشیبی پایان تپه و یک شهر در بالا پس از دره. این می توانست نشانه خوبی باشد که سراشیبی در پیش داشته باشم و همینطور می تونست خبری بد از صعود آنچه باشد که می خواستم پائین بیایم.
پائین آمدم و کمی رکاب زدم تا رودخانه. رودی زیبا و جاده ای زیبا در طول رود در آنجا بود که توانستم به صدای رود گوش فرا دهم و از موسیقی آن لذت ببرم. داشتم به کمپ زدن نزدیک رود فکر می کردم بلندی تندی را دیدم در پیش رو تصمیم گرفتم که آن روز آن را طی کنم چون دوست نداشتم که روز بعد را با صعود کوهی این چنین شروع کنم.
دوباره صعودی حدود 500 متر . دوباره خسته بودم و همچنان چند کیلومتر تا گوریک باقی است. رودی در پائین دست جاده ای که صعود می کردم بود. راهی را دیدم که پائین می رفت به سمت رودخانه و من فقط آن راه را به سمت رودخانه دنبال کردم.
محل در عنان اختیار من بود و می توانستم تصمیم بگیرم که کجا را برای برپایی کمپ انتخاب کنم. نهایتا منظره ای زیبا را پیدا کردم و کمپ را بر قرار کردم. به محضی که کمپ بر قرار شد خورشید غروب کرد در پشت تپه ها پنهان شد و ستاره ها شروع به نمایان شدن کردند. شبی آرام و زیبا همراه با آسمانی سرشار از ستارگان و صدای رود و تنهایی من در چادر. داشتم به خیلی چیزها می اندیشیدم. می دانستم که تا چه اندازه این تنهایی و آرامشی را که با خودم داشتم را دوست داشتم. چای درست کردم و شروع کردم به خوردن غذاهایی که داشتم 3 تخم مرغ را گذاشتم برای صبحانه. در داخل چادرم نشستم و زیپ را باز گذاشتم تا ستاره ها را ببینم. منتظر این بودم یک ستاره دنباله دار شکار کنم ولی حقیقتا موفق نشدم.
خیلی خوشحال بودم از آن همه آرامشی که داشتم و به خواب رفتم هنگامی که داشتم لذت می بردم از آن آرامش.
طبق عادت صبح زود بیدار شدم چادرم از یخ پوشیده شده بود بدلیل شبنم شب گذشته. به همین دلیل مجبور بودم اندکی بیشتر تامل کنم. که چادرم خشک شود. شروع به آشپزی کردم ولی اجاق گازم کار نمی کرد!!!
متعجب بودم که چرا کار نمی کند؟ 90 دقیقه طول کشید تا توانستم نهایتا تخم مرغها را بپزم و چای درست کردم. خسته بودم از سر و کله زدن با اجاق با وجود اینکه جدید بود. دست کم 10 بار تلاش کردم که روشنش کنم و موفق نشدم ولی دست نمی کشیدم. آرام نشسته بودم و مدام تلاش می کردم.
وقتی که صبحانه را تمام کردم شروع به بسته بندی تجهیزاتم کردم و پوشش چادرم را چند متر آنطرف تر جایی که آفتاب بیشتری بود گذاشتم که زودتر خشک شود.
پس از تقریبا 15 دقیقه از چادرم بیرون آمدم که پوشش را جمع آوری کنم ولی آنجا نبود. متعجب شدم. خیلی خنده دار بود که نه هیچ بادی بود که آن را جا بجا کند و نه کسی که این کار را انجام بدهد. در آن اطراف جستجویی سریع کردم ولی چیزی نیافتم.
نمی توانست کار باد باشد چون هیچ بادی نبود و علاوه بر آن در اطراف درختان محیط پیرامونم را فرا گرفته بودند. پس حتی اگر باد آن را برده بود نمی توانست خیلی دور شده باشد. کاملا مطمئن بودم که کسی آن را برداشته بود و این کار تقریبا آسان و بی سر و صدایی بود. چون صدای رودخانه آنقدر بلند بود که صدایی شنیده نشود.
من می دانستم که آن شخص بیش تر از من هراس دارد تا من از او و او جلوتر نخواهد آمد. چون اگر جراتش را داشت، چیزهای بیشتری گیرش می آمد. به همین دلیل بود که بیشتر از این نمی توانستم دنبال روکش چادر بروم چون نمی خواستم که وسایلم را آنجا رها کنم.
بهتر این بود که از پوشش چادر چشم پوشی کنم و هر چه زودتر محوله بارم را ببندم و همان را نیز انجام دادم.
وقتی که به جاده باز گشتم از بالا نگاهی انداختم و هیچ نیافتم ، حتی اگر یک درصد باد آن را برده بود پس من می توانستم به سادگی آن را ببینم که در جایی به درخت یا چیز دیگری گیر کرده بود.
به هر حال خیلی متشکرم از هر کسی که آن را برداشت چون آن پوشش با چادر هماهنگ نبود و در واقع زیاد دوستش نداشتم.
هیچ دلیلی هم برای خریدن چادر جدید نداشتم چون یکی داشتم ولی چادر خوبی نبود و اگر صادقانه بگویم از آن چادر متنفر بودم. پس حالا یک دلیل داشتم که پی یک چادر جدید باشم حتی اگر شب های خیلی سختی در پیش داشته باشم چون فصل بارش در کمین بود.
